Chez Rosa

Omdat ik niet kan slapen schrijf ik maar.
Chez Rosa is de alburgue waar ik in een kamp Vught-achtig stapelbed lig.
Rosa kan bij mij geen kwaad meer doen nadat ze een onaangename germaanse jongeman duidelijk maakte dat er zelfs voor hem geen plaats meer was. De jongeman ging bij de receptie plompverloren op het bankje naast loopgenote Patricia zitten en verzocht haar op te staan om vervolgens zijn smartphone op de vrijgekomen plek neer te leggen. Mopperkont Jocelyne pareerde prachtig door er bovenop te gaan zitten. Rosa gaf mij een knipoog en de aandringende Heinrich het nakijken.
Tijdens de avondmaaltijd kennis gemaakt met een Australisch stel, een Italiaan, Giuseppe, en een fraaie Zweedse die inhoudelijk haar haarkleur eer aandeed. Sorry voor dit cliché.
Als vele mensen in koor snurken heeft dat wel iets slaapverwekkends, maar als een toch al luidruchtige en overgewichtige José Carreras met te kleine onderbroek en opzichtig bildécolleté gaat soleren is het met mijn slaap gedaan. Ik heb nog geprobeerd met een oprechte gang naar het toilet hem af te remmen, maar hij ging in een andere toonsoort met Maraya Carey-achtig melodrama gewoon verder. Intussen heeft Giuseppe het duet ingezet, dus ik ga maar weer proberen te slapen.